‘झल्याँस्स’

मध्य कथा : श्रीमान् श्रीमतीको भेटका लागि पनि ‘एप्वाइन्टमेन्ट’ लिनु पर्ने भएको थियो ।
•
अघिल्लो कथा :
तन्नम परिवारमा जन्मिनुको पीडा उसले भोग्नु भोग्यो । तन्नेरी हुँदा नहुँदै उसले गाँउकी अर्की तन्नमै केटी भगायो ।

विशेष घटना :
यत्तिकैमा देशमा जनयुद्धको गाइँगुइँ हुन थाल्यो । नेताहरू कार्यकर्ताको खोजीमा थिए । उनीहरू पनि बेरोजगार थिए । त्यसैले जोइपोई नै कार्यकर्ता बने । उनीहरुले बम बारूद पनि बोके । लोग्ने स्वास्नी दुवैले ज्यानकै बाजी लगाएकै हुन् । पार्टीको आदेश अनुरूप उनीहरुले कैयौँको ज्यान पनि लिएकै हुन् । आखिर रक्तरञ्जित थियो जनयुद्ध ! मार्ने वा मर्ने; लुटपाट मच्चाउने; विध्वंश गर्ने गराउने र सकेसम्म नष्ट र भ्रष्ट नै पार्ने । जनयुद्धको निती नै यही थियो । यति गरेपछि परिवर्तन सम्भव छ भनिएको थियो । जनताको जीवनस्तर उकासिने मन्त्र यही थियो । उनीहरूलाई पार्टी हाई कमाण्डबाट यही शिक्षा घोकाइएको थियो । यस्तै गर्ने आदेश थियो र त्यही किसिमको सपना देखाइएको थियो । त्यसैले उनीहरूले पनि तन, मन र वचनले यही कृत्य पालना गरेका हुन् ।

त्यसपछि परिवर्तन पनि भएकै हो ।

जे होस् उनीहरू जोइपोइले नै सहिद पनि हुनु परेन । अनि उनीहरूले बेपत्ता पनि हुनु परेन । छोरा छोरी हुर्काउँदा हुर्काउँदै मर्ने र मार्ने खेल पनि सकिएको थियो । उनीहरू सुरक्षित अवतरण गर्न पाउने भाग्यमानी दम्पत्ति र डाहालाग्दा परिवार भएका थिए ।

दस कक्षा पढेको टाठोबाठो केटो ऊ नेताको झोला बोक्दा बोक्दै पार्टीको खास नेता बनेकै हो ।

पछिल्लो कथा :
उनीहरुका छोरा छोरी विदेश हान्निए । उनीहरु काठमाडौँमा आलिशान महलमा बस्थे । उनीहरुका नोकर चाकर थिए । ओहो ! हिजो तन्नम बितेको दिन सम्झँदा उनीहरुलाई आज विश्वासै नलाग्ने !

हिजो सपना थियो कि आज सपना हो ?
………………
………………
………………
© इन्दिरा प्रसाई

(‘झल्याँस्स’को बाँकी कथांश मोमिलाकाे सम्पादनमा प्रकाशित हुने ‘कलाश्री’ २०७७मा पढ्नुहुन अनुरोध छ ।)