अब बाहिरी सीमा बन्द राखेर आन्तरिक लकडाउन खुकुलो बनाउँदै लैजानुपर्छ

नारायण गाउँले ।

सतर्कता र आतङ्क फ़रक कुरा हुन् । अहिले आमजनतालाई सजग र सतर्क बनाउनेभन्दा पनि मर्नै लागियो कि जस्तो आतङ्कित बनाउने काम सबै क्षेत्रबाट भएजस्तो लाग्यो ।

सिङ्गो देश १५ दिनभन्दा बढ़ी क्वारेन्टीनमा बसिसक्यो । अन्तिम केस भेटिएको पनि एक हप्ता हुन लाग्यो । सङ्क्रमितमध्ये कसैको पनि स्वास्थ्यस्थिति बिग्रिएको छैन । अझ स्पष्ट भन्दा कसैलाई उपचार गर्नै पर्ने अवस्था पनि आएको छैन । ती आइसोलेशन रूममा राखिएका छन् । बोर्डर बन्द छ ।

तर, गाउँमा मान्छे यति आतङ्कित र त्रस्त छन् कि एक-अर्काले फलाएको तरकारी र फलफूल खान पनि डराउँछन् । डेरीबाट दूध किन्न त परको कुरा, सित्तैमा लैजान पनि मान्छे तयार छैनन् । बारीमा तरकारी कुहिएर जाने अवस्था आएको छ । छिमेकमा एक दुई मिटर टाढ़ाबाट समेत मान्छे सुखदुःखका कुरा गर्न डराउने रहेछन् । कसैको घरमा मान्छे बिरामी या तलमाथि पर्दा एक्लै हुने अवस्था रहेछ । लठ्ठीको टुप्पोमा साबन उनेर राहत दिएको तस्बीरले मन अमिलो बनाउँछ ।

मानौं हरेक मान्छे कोरोनाभाइरसको भकारी नै हो जस्तो चित्र दिमागमा बन्दो रहेछ । अरूलाई त छोड्नुस्, स्वास्थ्यकर्मीहरू आफै पनि आतङ्कित रहेको देखियो । नत्र हस्पिटलका नियमित सेवा बन्द गर्नुपर्ने अवस्था नेपालमा अहिलेसम्म थिएन । काठमाडौंबाट मान्छेलाई बाहिर जान दिने निर्णयले ल्याएका प्रतिक्रिया हेर्ने हो भने यो त्रासलाई सजिलै बुझ्न सकिन्छ । धेरैलाई लाग्यो, कोरोना बोकेर मान्छे गाउँ पस्ने भए । दुबईबाट या लण्डनबाट मान्छे सोझै घर जान लागेका होइनन् । काठमाडौंमा श्रम गर्ने मान्छे १५ दिनभन्दा बढ़ी क्वारेन्टीनमा बसेर, कुनै लक्षण नदेखिएपछि फर्किन लागेका हुन् । ती कोरोनाका बिमारी होइनन् । तिनलाई स्थानीय सरकारले थप एकहप्ता घरमैं बस्ने सल्लाह दिन सक्छन् ।