स्वर्ग जाने चिता…

डा. गोविन्दशरण उपाध्याय ।

जिन्दगी चलिनैरहेको थियो । मान्छेहरू आ–आफ्नो काममा व्यस्त थिए । त्यसैबीच केही नौला मान्छेहरू आएर भने ‘तिमी नर्कमा छौँ, हामीसंग यो ठाउँलाई स्वर्ग बनाउँने क्षमता छ ।’

त्यसपछि उनीहरूले घरघर गएर स्वर्गका सुखहरू बताउँन थाले । स्वर्गप्राप्तिका लागि एकजुट हुन आग्रह गरे ।
स्वर्गमा पाइने सुखका कथा सुनेपछि मान्छेलाई जिउँदै जान मन लाग्छ । मान्छेहरू एकत्र भए । नौला मान्छेहरूले ‘ठाउँ’ स्वर्ग बनाउदिने न भए स्वर्ग नै पठाउने ठेक्का लिए ।

‘धेरै समय वित्यो त्यो ठाउँ स्वर्ग बन्न सकेन । पुरानो व्यवस्थामा बाँच्ने कला रहेन । मान्छेहरूले भने ‘खै तपाईंहरूले ल्याउने स्वर्ग ?’
नेताहरूले भने ‘हामीलाई यहाँ स्वर्ग ल्याउँन गाह्रो भएको छ । तर तपाईंहरूलाई हामी स्वर्गको सुख भोग्न पठाउँछौँ । तपाईंहरू भोलिविहानै यहाँ आउनु हो ।’

त्यो ठाउँका सबै मान्छेहरू भोलिपल्ट आर्यघाटमा आए । सबै स्वर्गको सुख भोग्न, देख्न चाहन्थे । त्यहाँ हजारौं चिताहरू सजाइएका थिए ।
जनताले भने ‘हामीलाई स्वर्गका सुख चाहिएको हो । हामी मर्न चाहन्नौं । सुख हाम्रो लक्ष हो हामी आफ्ना सन्ततिहरूको सुख सुनिश्चित गर्न चाहन्छौं ।’

नेताहरूले भने ‘पहिले स्वर्ग गएर त्यहाँको सुख तपाईंका लागि ठीक छ कि छैन ? बहुमतले निर्णय गर्नुस् । तपाइँहरू चितामा बस्नुस् । हामी ‘शक्ति प्रयोग’ गरेर स्वर्ग पठाई दिन्छौं । स्वर्गमा गएर त्यहाँका सुखमा अल्मलिने धेरै हुन्छन् । तपाईंहरू ‘बहुमत’ फर्कनु हुन्छ भन्ने विश्वास गर्छौं ।’

सबै मान्छेहरू सुखको चाहनामा खुसीखुसी चितामा चढे । घाटमा सेनाका ब्याण्डहरू जोडजोड़ले बजिरहेका थिए । नेताहरू एकआपसमा खुसी साटासाट गर्दै थिए ।

त्यसै बखत नेपाल खाल्टोमा जर्मनीका स्वर्गीय कार्लमार्क्स, अमेरिकाका जर्ज वाशिंगटन र जन क्याल्भिन प्रकट भए, नेताहरूसँग मिसिए । अनि सबै मिलेर तरुणतपसीको यो श्लोक जोडजोडले गाउँन थाले – ‘मै खाउँ मैं लाउँ सुखसयल वा मोज म गरूँ, मैं बाँचु मैं नाचूँ अरू सब मरूँन् दुर्वलहरू ।’

यसरी त्यो देश नेताहरूका लागि स्वर्ग र जनताहरूका लागि स्वर्ग जाने चिताका रूपमा चलिनै रहेको छ । न नेताले स्वर्ग ल्याउने बाचा छोडेका छन्, न जनताले चितामा बसेर स्वर्गमा पुगिने विश्वास नै मारेका छन् ।
कोरोनाका चिताहरू आर्यघाटमा जलिरहँदा लोकतान्त्रिक गणतन्त्रका लेखकहरू हाँस्दै रहेका छन् ।