धार्चुलाबाट

म रोगी भए बसौंला छुट्टै छाउगोठ सोरेर ।
तंङ्ग्रेर खेती गरौंला माटो मुड्किले फोरेर ।।
नपुगे घर्मा दैयाले काले मरेकी भन्छ नि ।
मलाई नि छिट्टै पुगेर मष्ट रिझाउने मन छ नि ।

धार्चुलाबाट उम्लेको आंशु बग्दैन रोकिन्छ ।
म कालापानी झैं भएं बज्र छातीमा ठोकिन्छ
भै सक्यो जिर्ण यो मन महामारिको पैह्रोले ।
नभांच दाजै लिम्पियाधुरा त्यो बांसको लौरोले ।