भेलन्टाइनको अन्त्य
डा. गोविन्दशरण उपाध्याय ।
समयः ९ः४७ विहान
१. त्यो “भेलेन्टाइन”को अवसरमा मैले उहाँबाट फेसबुके गुलाफ पाएपछि ९ क्लासमा पढ्दापढ्दै हामी बीच प्रेम बस्यो । हामी बीच रातभरि कुराकानी चल्थ्यो । उमेर पुगेको थिएन, भागेर विवाह गरियो । “हाम्रो प्रेम”का अगाडी आमावुवा, दाजुभाई, दिदीबहिनी तथा आफन्तको कुनै अर्थ थिएन । हाम्रो जोडी ईश्वरले बनाएको हो भन्ने अहंकार थियो ।
२. मन्दिरमा सिन्दूर दलेर विवाह गरेको दृष्य धुमधामले फेसबुकमा पोष्ट गरियो, टिकटकमा राखियो । हाम्रो प्रेम देखेर दुनियाँ दिवाना भयो । हाम्रा फोलोवर्स बढे । आलोचना गर्नेहरूलाई फेसबुक र टिकटकबाट विदा गरियो ।
हामी चितवनमा लुकेर बसेका थियौं । कोठा भाडा र खानपिनका क्रममा मसंग र “उहाँ”संग भएको पैसा सकियो । तैपनि “भेलेन्टान–डे”का दिन हाम्रो प्रेमले फेसबुक भरियो । बाआमाले बनाईदिएका मुन्द्रा पनि मैले बेचें तर हामी दुईबीच प्रेम कम भएन ।
३. उहाँले भन्नुभयो “म गिट्टी फोरेर भए पनि तिमीलाई माया गर्ने छु । हाम्रो प्रेम अमर छ ।” उहाँ मजदुरी गर्न थाल्नुभयो । मैले पनि स–सानो काम गर्न थालें । यसैबीच मेरो पेटमा गर्भ रह्यो मेरो उमेर नपुगेकोले अस्पतालले बच्चा नजन्माउने सल्लाह दियो । हामीसँग “अवोर्सन” लागि पैसा थिएन । हाम्रो आफ्नो कोठामा फर्कियौं ।
४. पेटको नानी बढ्दै गएको छ । म सानोतिनो काम गर्न पनि नसक्ने भएकी छु । काममा जान्छु भनेर हिंडेको “उहाँ” पाँच महिनादेखि फर्किनु भएको छैन । घरबेटी दयालु छन्, भाडा मागेका छैनन् बरू मेरो दशा देखेर सहयोग गरिरहेका छन् ।
५. आज विहानै उहाँको फोन आयो । मैले बोल्न नपाउँदै उहाँले भन्नुभयो “उप्रान्त, मलाई नकुर्नु । आफ्नो बाटो आफै समात्नु । तैँले गर्दा मेरो जिन्दगी वर्वाद भयो ।” फोन काटियो । म किम्कर्तव्य बिमूढ़ भएर कोठाको छततिर हेरीरहें । कक्षा नौ, साथीहरू, बाआमा र जन्मघर सम्झिएर रोइरहेकी छु ।
६. मेरो “भेलेन्टाइन”को अन्त्य यसरी हुन्छ भन्ने मैले सोचेकी पनि थिईन । मेरो भविष्य के होला मलाई थाहा छैन तर हे भगवान् ! संसारका कुनै पनि केटाकेटीलाई मेरो “बुद्धि” नदिनु !!
नोट : कसैको मन दुखेमा संयोग ठान्नुहोला ।
