कहिले ढल्ने हो यो लामो रात ?

लाग्छ, सधै जीवन यस्तै थियो | धुलो, धुँवा, हिलो, चर्को आवाज, कोलाहल कहिल्यै थिएन र अब हुने छैन | सहर पहिलोपटक गाउँ भएको छ | हामीसंग भएका सामग्री आफैलाई बढी भएको छ | कुनै कपडा किन्ने रहर छैन | बाहिर खाने इच्छा छैन | कसैलाई भेट्ने चाह छैन |

यतिमात्र हैन अहिले हामीले गते र बार बिर्सेका छौं | ती गते र बार मान्छेले दिएका नाम मात्र हुन् | प्रकृतिले हरेक दिन उस्तै दिएको हुन्छ |

मनमा एक तमासको डर छ | आँखाले नदेखिने कोरोना भाइरसले पृथ्वी ठप्प पारेको छ | आफ्ना हातसंग शंका छ | आफ्ना घरका सामानसंग शंका छ | आफन्तसंग शंका छ | मान्छेसंग भेट्नु नपरे हुन्थ्यो जस्तो लागिरहेको छ |

अत्यास छ, यो भाइरसको तानाशाही सत्ता कति लम्बिने हो ? भान्सा रित्तिएपछि के खाने हो ? औषधि पाइने हो कि हैन ? पानी पिउन कहिलेसम्म पाइने हो ? कथंकदाचित बिरामी भए के गर्ने हो ? बिभिन्न किसिमका भाडा कसरी तिर्ने हो ? कहाँबाट पैसा ल्याएर किस्ता तिर्ने हो ? यो कोरोना शाशन ढल्ने बेलासम्म आफ्नो जागिर रहने हो कि गइसक्ने हो ? एउटा सिटामोल किन्न जाँदा प्रहरीको लाठी खान पर्ने कहिलेसम्म हो ? हिड्दाहिंड्दै बीच बाटोमा रोकिएका पाइला कहिलेदेखि अगाडि बढाउने हो ?

धैर्यताको बिकल्प छैन | नयाँ दिन आउन यो रात ढल्नुको बिकल्प छैन | कति लामो रात हो यो ?

चिन्ताको कुनै अर्थ छैन | जीवनमा जे जे आए, ती स्वीकार्य भए | तीता पल, मिठा पल, सुन्दर पल, कुरूप पल | अब आउने पल पनि स्विकार्नु पर्छ, चुपचाप | सहनु पर्छ, चुपचाप | प्रकृति बदलियो अब स्वीकृति बदलिनु जरुरि छ | शक्ति, बैभव र प्रगतिको परिभाषा बदलियो अब हामीलाई त्यसलाई हृदयंगम गर्नु जरुरि छ | सुरक्षाको परिभाषा बदलियो, सत्रुको परिभाषा बदलियो, मित्रको परिभाषा बदलियो, छनोटको परिभाषा बदलियो …अब हामीले आफुलाई पढ्नु जरुरि छ, को हुँ भनेर चिन्नु जरुरि छ |