कोरोना, सरकार र हाम्रो सरोकार

डा. गोविन्दशरण उपाध्याय ।

(१) हाम्रो सरकार नक्कलेको विश्व पगरी गुथाई दिए हुन्छ | भारतले लक-डाउन नगरी हाम्रा मन्त्रीहरू तातेनन् भारतले लकडाउन गरेपछि हाम्रा मन्त्रीहरूको होस् पलायो | एकै दिनमा सबै निर्णय लिए | विना सूचना गरिएको निर्णयले धेरैको विचल्ली भयो तर सरकारलाई एसको के मतलव !!!
(२) काठमाडौँ उपत्यका छिर्ने जम्माजम्मी तीनबटा ठूला नाका छन् – विमानस्थल, धुलिखेल र नागढुंगा | चीनले लकडाउन गरेसंगै नाकाहरू र विमानस्थल लकडाउन गर्ने कसैले रोकेको थिएन |
(३) त्रिभुवन विमानस्थल हुँदै आउने यात्रीहरूका लागि अनिवार्य १४ दिने एकान्तवासको व्यवस्था गर्न असजिलो थिएन | चाइनाबाट उद्धार गरिएका नेपालीमा यो अभ्यास भैसकेको थियो |
(४) नेपाली राज्यतन्त्र र यहाँको निजी क्षेत्र (सबै होइन) जति भ्रष्टाचार गर्न चेम्पीयन छ, असल काममा पनि तेत्तिकै चेम्पीयन हुने दिन कहिले आउलान् ?
(५) अहिलेसम्मका संक्रमितहरूको विवरण पढ्दा ती सबै विमानस्थल हुँदै नेपाल भित्रिएका छन् | विश्वभरीको इतिहास यही छ भने हाम्रो राज्यतन्त्रलाई विमानस्थलबाट आउने यात्रुहरूमा विशेष निगरानी गर्न कसैले रोकेको थिएन |
(६) भूइचालोको वखत राज्यतन्त्र र जनताको मिलोमतोमा मच्चाएको लूटतन्त्रका आधारलाई केलाउने हो भने करोनाको महामारीलाई पनि कमाउने अवसरका रूपमा उपयोग गर्दैनन् भन्न सकिन्न |
(७) यो आलोचना गर्ने समय होइन | सरकारलाई सहयोग गर्ने समय हो तर हामी घरमा वन्द भएका जनताले “घरमा वस्नु” वाहेक अरू के नै सहयोग गर्न सक्छौं र ?
(८) आज करोनाले मान्छेमा सन्त्रास छाएको छ | घरबाट वाहिर ननिस्कनेहरूलाई सामान्य ज्वरो वा खोकी लाग्दा पनि करोना कै शंका लाग्छ | तर एस्तो शंका निवारण गर्न ढुक्कसंग अस्पताल जान सकिन्न |
(९) कोभिद-१९ र सरकार मिलेर सामान्य नागरिकहरूका मौलिकहरू खोसेका छन् | हुने खानेहरू दंग छन् हुँदा खानेहरूको विचल्ली छ | उनीहरू घर न घाटका भएका छन् |
(१०) सरकारी घोषणा र कोरोनाको त्रासले सहयोग गर्छ चाहने व्यक्तिहरू पनि “बोल्दिन, सुन्दिन र देख्दिन” अवस्थामा छ | एस्तै रह्यो भने शहरमा काम गर्न आएका मजदुरहरू करोनाले होइन – भोकभोकै मर्ने छन् |
(११) हिन्दीमा एउटा उखान छ “मरता क्या नहीं करता” अन्तत: हुँदा खाने वर्ग कुनै दिन सडकमा आउनै पर्छ | तेसवेला सरकारसंग तिनलाई भोजन दिने को गोली दिने दुईवटा विकल्पमात्र रहने छन् |
(१२) सरकारी अनुदानहरू भूकम्पका त्रिपालहरूझैं हराउने छन् र हुँदा खानेहरूसंग पुग्ने कुनै ग्यारेन्टी छैन | एस्तो अवस्थाको मैले कल्पना गर्न चाहिन |
(१३) मेरो विचारमा, काठमाडौँका तीनैबटा नाकाहरू लकडाउन गरेर भित्री जनजीवन सतर्कतासंग संचालनमा ल्याउनु पर्छ | गाडीहरूमा मान्छे कोचार्न दिनुहुँदैन | सकेसम्म साइकल र मोटरसाइकलमा एकजना मात्र बसेर हिड्न पाइने नियम बनाउने, सामाजिक कार्यक्रमहरूमा रोक लगाउने, दूई जना भन्दा बढी संगै वस्न नपाइने जस्ता नियमहरू कडाईसंग लागु गर्नुपर्छ |
(१४) कोरोना महामारी हो – एसको कत्ति पनि उपेक्षा गर्न सकिन्न | स्वास्थ्यका नियमहरूको कठोरतासंग पालन गर्नुको विकल्प छैन | तर एसलाई पराजित गर्न गरीवहरूको गाँस खोस्न मिल्दैन |
(१५) सरकारले रोगलाई जित्ने वातावरण सुव्यवस्था गर्नुपर्छ तर हुँदा खानेहरूको बाँच्ने अधिकार पनि निश्चित गर्नुपर्छ | हामी जनताले स्वास्थ्यका नियमहरू पालन गर्नुपर्छ र आवश्यक परेको बखतमा सहयोग प्राप्त गर्न पाउनुपर्छ |
(१६) अन्त्यमा, विषाणु निकै बलियो छ, तेसको तुलनामा हाम्रो आत्मवल १०० गुणा बढी हुनुपर्छ | पटक्कै आत्त्तिनु र अत्याउनु हुँदैन | आत्मविश्वास हुनुपर्छ तर अन्धविश्वास हुनुहुँदैन | घरै वसेर आफुले गर्न सक्ने सहायता (नेटबाट) बोलेर, पढेर, क्रियाकलाप गरेर साझा गरौँ |

ॐ स्वस्ति