शायद देशलाई लकडाउनमात्रै गरेर चुपचाप घर बसेको भए उनी सङ्क्रमित हुने थिएनन्

नारायण गाउँले ।

आफूमा भाइरस देखिनुअघि बेलायती प्रधानमन्त्रीको सक्रियता अभूतपूर्व थियो । उनले दिनैजसो डाक्टर, वैज्ञानिक, सुरक्षाप्रमुखलगायतका सँग कोब्रा मिटिंगदेखि प्रेसमिट गर्न भ्याए । देशलाई लकडाउनमा लैजान कड़ा कानुनको आवश्यकता पर्दथ्यो, संसदबाट त्यो पनि पास गराए । लकडाउन गर्नै पर्ने अवस्थामा रोजगारी गुमाउने लाखौं मजदुरको तलब राज्यले बेहोर्न संसदको अनुमति चाहिन्थ्यो । स्वरोजगारमा रहेकाहरूलाई के गर्ने भन्ने अर्को चिन्ता थियो । ब्याङ्कको ऋण तिर्न नसक्नेदेखि व्यवसाय बन्द गर्दा कामदारको तलबभत्ता बेहोर्न गाह्रो हुने साना व्यवसायी सम्मलाई राहत दिनु जरूरी थियो ।

धेरै जसो बेलायतीहरूले होमलोन लिएका छन्, तिनलाई यो कठिन समयमा दुई तीन महिना किस्ता नतिरे पनि हुने बनाउनु थियो । दर्जनौं देशमा फसेका नागरिकलाई फिर्ता ल्याउनु थियो । पश्चिमले यस्तो भन्यो, उस्तो भन्यो भनेर नेपाली पत्रिकामा पढ्न पाइन्छ तर उनले कहिल्यै चीन या अन्य देशलाई हेपेर बोलेको यहाँ सुनिएको छैन । सबै मिलेर जीवन बचाउनुपर्ने भन्ने उनको थेगो नै थियो । धेरै जसो देशले चीनसँग हवाइ सम्पर्क तोड्दा समेत लण्डन-बेइजिंग कनेक्टेड नै थियो ।